Berooid, gekooid en geprooid in de dagen der dagen.
Van talloze antwoorden vergat ik slinks alle vragen.
Mijn ziel vond mijn lichaam een slecht zittend kostuum.
Er was bewijs van leven, maar het voelde posthuum.

Wat een treurnis, verpakt in charmante vrolijkheid.
Soepel laverend door depressies op zeilen van jolijt.
Gevangen, vol verlangen in het doolhof van mijn geest.
Enkele oplevingen, maar bij benadering te bedeesd.

Nu overspoelt mij een louterende, brutale euforie.
Na een harde, lange strijd, kraait deze haan victorie.
Ik laat het langzaam los, ontknoop de knellende touwen.
Een daverend saluut aan het leven, geen tijd om nog te rouwen.

I’m suffering for those insufferable chances
I’m pining in this forest of formidable hope
I’ll be the romantic one who quietly dances
Asking loveless women if they’d like to elope

Looking for a scary kiss wthout any reservations
I’ll be wearing my special restless smile
Crossing these boring borders of my limitations
Ah to be in love just for a precious while

Salutations palpatations, sugar in the bowl!
So fine if for once I lost that awful control
I covet a different reputation, now I want it all
Because men with no standing will always fall

Spare me a minute in the afterthought.
Shoplift the answers I never bought.
Cry me a canal so filfthy clean.
Follow the trail of the seldom seen.

Loose the burden of a found cause.
Step of the stage before the applause.
Sing those high notes when you’re low.
Be a true blue survivor from the get go.